मेची क्याम्पसमा वेलकम र फेयरवेल कार्यक्रम २०७२

रातको एघार बजेसम्म घरी मोबाइल अनि घरी

किताब पढेर बिहान उठ्ने बाचासहित तीन

महिनादेखि नधोएको ध्वाँसे सुपानेट झुल टाँगेर

उत्तानो परियो । निद्राले झप्झपी बनाएकाले अनेक

थरी कुराहरू तछाड-मछाड गर्दै लर्के ताँत लाग्दै आउने

अवस्था थिएन, त्यसैले होला चाँडै निदाएँछु । भन्दा

लाज लाग्छ अनि फेरि 'अलि बढी नै स्वाङ पारिस्'

भन्नुहोला तर 6:00 बजेको अलार्म लगाएको थिए ।

"वेक अप, वेक अप, इट्स अ ब्रान्ड न्यु डे"

~~मोबाइलको त्यो आवाजलाई घँसेटी लगाएर

कँचेराले पुरिएका आँखा खोल्ने प्रयास गरेँ । लगभग एक

चौथाई निद्रालाई बालै नदिई पैताला भुईँमा

टेकाएर बाथरूम गएँ । चनाको गेडा जति 'पेप्सोडेन्ट'

ब्रसमा दलेर दाँत टल्काउने काम गरेँ, मुख धोएँ, नित्य

कर्म पुरा गरेँ । फ्रेस भएर आएँ अनि खाटको एक छेउमा

बसेँ । दाजु पढ्दै थियो... मैले पनि पढ्नका लागि

किताब तानेँ । खाना बनाउने पालो दाजुको

थियो, उसले पकायो, खाइयो । अब धेरै लम्बेतान कुरा

नलेखुम् होला । पोइन्टमा प्रवेश गरौँ ।

मेची बहुमुखी क्याम्पसमा बिएस्सी प्रथम बर्षमा पढ्ने

विद्यार्थीका लागि स्वागत कार्यक्रम र विएस्सी

चौथो बर्षमा अध्ययन गर्ने दाजु-दिदीको विदाई

कार्यक्रमा राखिएको त्यो दिन म, युवराज, अरूण

दाई र बाजिगर उर्फ विनोद साढे दश बजेतिर

क्याम्पस लाग्यौँ । दाई (विष्णु) भने एकछिनपछि

सोल्टी (निरज) दाईसँगै क्याम्पस पुग्यो । कलेज

पुग्नासाथ सानो चटक देखियो । साइन्स ब्लकको

एउटा कोठामा केही दिदी र दाईहरू आफ्नो

पहिरनको ढाडपट्टी GUU GANG लेख्न लेखाउन व्यस्त

रहेछन् । हामी पनि एकतमासले उनीहरूको चटक हेर्दै

थियौँ ।केहि समयपछी अर्जुन दाई, प्रकाश दाई

लगायत अन्य सँग हात मिलाईयो । अञ्जल दाई र

पारस दाई पनि त्यहि आईपुगे । कोही कलेज

युनिफर्ममा थिए भने केहि आउट ड्रेसमा । आज GUU

GANG उत्पत्तीको रहस्योद्घाटन हुनुपर्छ भन्दै थिए ।

मैले "GUU GANG" को ओरिजिन यसरी भएको होला

भनेर एउटा तर्क दिएँ तर कसैले सुनेन जसकारण मेरा

अमुल्य विचारले वीरगती प्राप्त गरे ।

म्यानेजमेन्ट हलमा हुन लागेको उक्त कार्यक्रममा

लगभग साढे एघार बजेतिर लोसे पारामा कार्यक्रम

सुरू हुन लाग्दै थियो । कार्यक्रम आयोजना गर्ने

दोस्रो र तेस्रो बर्षका विद्यार्थी थिए । आफु तेस्रो

बर्षमा पढ्ने भएता पनि कार्यक्रम आयोजनाको

लागि सक्रिय रूपमा लागेको थिइन । त्यत्तिकैमा हल

भित्र पसियो, ओपचारिक कार्यक्रम सुरू भयो ।

उद्घोषक झुमा बहिनी थिइन । सभापति, प्रमुख

अतिथी, विशेष अतिथी लगायत सबैलाई आसन ग्रहण

गराइयो । त्यो दिन 'सुखानी शहिद दिवश' पनि

रहेछ... शहिदको सम्झनामा एक मिनेट मौनधारण

गरियो । मौनधारणका बिचैमा कसैले बिरालो

कराएको आवाज निकाले, कसैले कुकुर भुकेको । मनमा

नरमाइलो भयो । त्यसपछी राष्ट्रगानको कार्यक्रम

भने शालिन रूपमा समाप्त भयो । लगत्तै पहिलो

बर्षका भाइबहिनीहरूलाई फूल र अविरले स्वागत

गरियो । दोस्रो बर्षमा पढ्ने एक बहिनीले स्वागत

मन्तव्य प्रस्तुत गरिन् । चौथो बर्षका केपी दाईले

आफ्ना चार बर्षदेखिका मनका कुण्ठा छताछुल्ल पारे

।

अब अनौपचारिक कार्यक्रम सुरू भयो । भाई पेमा

तामाङ आफ्नो समकक्षी झुमासँगै उद्घोषण गर्न आए र

एउटा दमदार गजलले सबैको ध्यान खिचे, दर्शकले

उनको फोटो खिचे । उनले यति धेरै ध्यान खिचेछन्

कि पछाडीबाट तालीको पर्रा भन्दा साइ-साइ र

सुइ-सुइको ढर्रा बढी आयो । त्यसपछीको नाचगान र

गायनमा प्रतियोगिहरूले दरिलो प्रदर्शन गरेर वाह-

वाही बटुले । पछाडी बस्ने केही हुलले भने कार्यक्रममा

केही खलबली ल्यायो । आयोजक तब राम्रो

कार्यक्रम गर्न चुक्यो । सो समयमा पछाडी बस्ने

केही विद्यार्थी साथीहरूबाट बेन्च भाँच्ने काम हुनु

कलेजप्रतिको आफ्नो गैरजिम्मेवारीपनको

पराकाष्टा थियो । मान्छे भएर सुँगुरको रवैया

अपनाउनु भनेको सम्पुर्ण मानव जातीको बेइज्जती

हो । एङ्करले माइकमा बोल्दाभन्दा ठूलो आवाज

निकालेर अरूको आवाज दबाउने कोशीश पनि

कार्यक्रमका दौरान धेरै भए ।त्यही खिच्चा

प्रवृत्तिले गर्दा पनि कार्यक्रम झन्नै बिर्सनयोग्य

बन्यो । वास्तवमा वेलकम फेयरवेल जस्ता कार्यक्रम

सबै साथीहरूबिच सन्तुलन र समदुरीको सम्बन्ध

स्थापना गर्न गरिन्छ, नाकी मोजमस्ती र हो हल्ला

गर्न ।

अघिल्ला बर्षहरूमा जुन किसिमले यस्ता कार्यक्रमा

मेची क्याम्पसमा आयोजना हुन्थे, त्यसमा यति धेरै

अमिलो हुने गरी कार्यक्रम हुँदैनथ्यो । फेरि पनि

अन्त्यमा हामीले हाम्रा अग्रज दाजुदिदीबाटै केहि

सिक्नु जरूरी छ ।

दाजुदिदी हरूलाई विदाई गर्दाको क्षण भने

अविस्मरणीय रह्यो । युनिफर्ममा आएका अधिकांस

दाजुदिदीको पहिरनमा हामीले पनि केही न केही

शुभकामना छोड्यौँ । सबै जना भावुक हुनुहुन्थ्यो त्यो

मुटु चिरिएको क्षणमा । मेरो मन पनि त्यतिबेला

भक्कानिएको थियो । चार बर्षदेखि एकोहोरो

पढाईको तनाव खेपेर शरीर फतक्कै गलेका

दाजुदिदीलाई अँगालोमा लिएर सेल्फीको मलहम

लगाइयो ।

कार्यक्रमा राम्ररी सम्पन्न भयो तर कार्यक्रमका

दौरान भएका केही कमजोरीहरू हाम्रा गल्ती हुन् ।

गल्ती गर्नु अपराध होईन तर गल्तीबाट नसिक्नु

अपराध हो । त्यसैले आगामी दिनमा यस्ता गल्ती

नदोहोर्याउने प्रतिबद्धता गरौँ । :-)